Oorlog

Ik zou willen denken dat als er
oorlog uitbreekt in dit land
ik heldendaden zou verrichten
zou strijden voor de goede kant.

Maar als door mijn moed
m’n kinderen hun moeder verliezen
zou ik daar dan op het
moment suprême voor durven kiezen?

Wat als er geen duidelijke grens
tussen goed en fout is gesteld
niet alle feiten voorhanden zijn
de geschiedenis pas het oordeel velt?

Wat als foute keuzes worden gemaakt
door goede mensen om me heen
doe ik dan met hen mee
of weiger ik en blijf alleen?

Wat blijft er over van principes
als het om leven of dood gaat
als wanhoop en honger hun intrede doen
als nood de rede in de weg staat?

Ik wens vurig dat ik nooit
het antwoord op deze vragen vind
maar als dat wel gebeurt, hoop ik
dat de menselijkheid in mij het wint.

– Ter gelegenheid van 4/5 mei 2019 –

(2019)

– Dit gedicht is gepubliceerd in de Hoogeveensche Courant van vrijdag 3 mei 2019 –
– Dit gedicht is opgenomen in de collectie van Onderduikersmuseum De Duikelaar in Nieuwlande, Drenthe –

2019-Oorlog-foto

Einde

Als ik dan sta
voor die laatste deur
heb ik wel zo mijn voorkeur

Ik wil niet
uitgemergeld, ingeteerd
als een baby alles verleerd

Of te jong
als een blikseminslag
zoveel meer werd er verwacht

Liever ook niet
door ziekte geveld
naar het einde der lijden afgeteld

Nee, doe mij maar
idyllisch oud en voldaan
afscheid nemen voor ik moet gaan

Maar ach…

Hoe of wanneer dan ook
staat nog voor die rij
dat het mijn naasten goed zal vergaan… zonder mij

 (februari 2019)

2019-Einde-foto

Medemensen

Soms moet ik mezelf eraan herinneren
dat we allemaal mensen zijn.
De overeenkomsten talloos
de verschillen maar klein.

Dat wat mij verdrietig maakt
laat een ander juist koud.
Maar als we moeten huilen
smaken onze tranen zout.

Wat een ander niet te pruimen vindt
is voor mij een feestmaal.
Maar wat we dan ook eten
kauwen doen we allemaal.

Wat ik mijn kinderen leer
vindt een andere ouder onzin.
Toch willen we allebei
het beste voor ons gezin.

Sommige mensen lijken net aliens
met hun kijk op onze aarde.
Toch denken zij vast net als ik
te leven naar de juiste norm en waarde.

(september 2018)

2018-Medemensen-foto3

 

 

 

 

Hokjes denken

Ik plaats jou in een hokje
fijn dichtbij of ver uit het zicht.
Ieder hokje z’n eigen label
geen nuance, wel overzicht.

En dan doe je, zeg je iets
wat mij verwart, verblijdt, verrast.
Pas jij opeens in vijf hokjes
of ben ik het, die niet meer in het mijne past?

(9 mei 2018)

– Dit gedicht behaalde de 9e plek (democratisch deel) bij de Schrijverspodiumprijs, september 2018, 9e editie –

2018-Hokjes denken-foto