Gisteren voelden we ons
als gekooide dieren
met te weinig afleiding
niet in staat om onszelf met
normaal sociaal gedrag te vertieren. 

Vandaag meer als rupsen
in een veilige cocon
genietend van klein geluk
totdat we uitvliegen naar
hoe het was voor het allemaal begon.   

(januari 2021)

– Dit gedicht is gepubliceerd in de Hoogeveensche Courant van vrijdag 22 januari 2021 –

Na weken van afstand
zien we elkaar onverwacht
ik koester je gezicht
als je blij naar me lacht.

We wisselen ervaringen uit
over deze intense tijd
natuurlijk op afstand
braaf anderhalve meter wijd.

Over hoe pittig het is
maar noodzakelijk niettemin
het volgen van de regels
heeft overduidelijk zin.

Dat er mensen zijn
die nergens op letten
klakkeloos andermans leven
op het spel zetten.

Gedurende het gesprek
trekken we naar elkaar toe
als spelende kinderen vergeten we
het waarom en het hoe.

Anderhalf wordt een meter
onze stemmen worden zacht
tot we in haar ogen zien
hoe ze ons veracht.

Ze fietst ons voorbij
haar gezicht spreekt boekdelen;
er zijn altijd enkelen
die het verpesten voor velen…

(april 2020)

Vandaag heb ik het nodig
me naar binnen te richten.
Ons huis is nu de hele wereld
geen corona vergezichten.

Een spelletje, film of boek
alsof het leven onveranderd is.
Samen monopoly spelen
opgaan in gekissebis.

Morgen stel ik me open
voor nieuws, leed, protocol.
Vergeef me mijn bubbel
zo houd ik het vol.

(maart 2020)