Het geeft me een goed gevoel
wanneer jij dezelfde keuzes maakt
bij mijn normen en waarden aanhaakt.
Dat geeft bevestiging
dat mijn kijk de juiste is
niet zomaar de eerste de beste is.
Maar jij kiest soms een andere afslag
die ik stil veroordeel met droge ogen
me tegelijk schaam voor zo weinig inlevingsvermogen.
Of ik nou applaudisseer
of pijnlijk ben geraakt
dit pad lijkt wonderwel voor jou gemaakt.
(2021)
Hoe kun je nou
zeggen wat je zegt
menen wat je meent
zelfs als ik het je
duidelijk heb uitgelegd?
Is onze vriendschap
soms voorbij
nu frustratie en teleurstelling
jou bestempelen
als tegenpartij?
Maar ik wil je
niet volledig afkeuren
achter jouw mening
gloren kwaliteiten
die levens opfleuren.
Je bent niet slechts
wat je meent of zegt
je daden vertellen
meer dan één standpunt
ooit heeft uitgelegd.
Dus als ik nou
meen wat ik meen
en jij zegt wat je zegt
dan fronsen, discussiëren, slikken we even
maar vallen niet gemeen uiteen.
Er is zoveel
dat ons stevig verbindt
we verleggen de focus
worden niet meer
door eigen gelijk verblind.
(mei 2021)
-Je zou het niet zeggen als je op sociale media ziet hoeveel meningen de wereld in worden geslingerd, maar: ‘We zijn het veel meer eens dan we denken’. Aldus een artikel van De Correspondent (24-12-2019). https://decorrespondent.nl/10821/we-zijn-het-veel-meer-eens-dan-we-denken/277342230-9d6c43a2
De hoopvolle inhoud daarvan is me goed bijgebleven. Dat we het zo vaak eens zijn, biedt veel mogelijkheden om goed met elkaar samen te leven. En dat lukt ook vaak. Niet alleen in Nederland, maar ook wereldwijd.
Helaas vechten we nog geregeld met elkaar om ons gelijk te halen op de punten waarover we het oneens zijn, zowel in woord als daad: van verwijtende discussies op facebook tot verwoestende conflicten of zelfs oorlogen. Ik zou willen dat alle discussies of conflicten aflopen zoals in dit gedicht.-
Waarom zou een mens in nood
nog altijd om hulp schreeuwen
als we goedheid echt beschouwen
als de illusie der eeuwen?
Of zou het zo zijn dat we
zo lang we ons kunnen heugen
diep in ons hart wel weten
de meeste mensen deugen?
(november 2020)
Als je merkt dat je vertrouwen in de mensheid wel een opkikker kan gebruiken, begin het nieuwe jaar dan met dit boek: ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Hierin lees je waarom een optimistische kijk op de wereldgeschiedenis eigenlijk het meest realistisch is.
Lieve lezers, ik wens jullie alvast een goed & gezond 2021 toe! En blijf geloven in je medemens!
Ik hoef niet zo nodig
succesvol of beroemd te zijn
heb het ook niet in me
omhels de gemiddelde lijn.
Voor m’n medemensen
wil ik van waarde zijn
ambitieus wil ik bijdragen
aan hun leven en welzijn.
Laat mij het publiek maar zijn
dat klapt voor grote daden
niet met spotlights, gewoon
met zonnestralen overladen.
(2018/2020)
(…) “want het groeiende goede in de wereld is deels afhankelijk van daden die niet in de geschiedenisboeken staan beschreven; en dat dingen niet zo slecht gaan met jou en mij als ze hadden kunnen zijn, is voor de helft te danken aan dat deel van de mensheid dat trouw een onzichtbaar leven leidde en rust in onbezochte graven.”
Uit het boek ‘Middlemarch’ van George Eliot (pseudoniem voor Mary Anne Evans, 1819-1880)
Je weet de laatste tijd zo goed
hoe anderen moeten leven.
Aarzelt niet hun keuzes
een sneer na te geven.
In jouw eigen leven
sijpelt steeds meer chaos.
De balans langzaam gegijzeld
je dwaalt in je eigen bos.
Met welke woorden word ik
achter mijn rug om bedeeld?
Moet ik wel energie steken
in iemand die zo hard oordeelt?
Dan zie ik, een paar tellen maar
je pols onder je mouw vandaan.
Hij is dun, wit, trilt even
voor je verder kunt gaan.
Ik hoor je woorden niet
ontroering, compassie vloeit.
Je bent ook maar een mens
die met gegeven riemen roeit.
Als ik slecht in m’n vel zit
ben ik ook niet op m’n best.
Je verdient nu mijn medeleven
geen stille vriendschapstest.
Je ratelt nog steeds door
hebt denk ik niets gemerkt.
Ik voel me wat lichter
door begrip voor jou en mij gesterkt.
(april 2019)
-Dit gedicht is geplaatst in de gedichtenbundel ‘Gezien – Gedichten rondom geliefd zijn & verbondenheid’ (2020), voortkomend uit de jaarlijkse gedichtenwedstrijd van Stichting UItJeErvaring-
Er zijn mensen…
die oprecht willen weten
hoe het met je gaat
die vragen naar triomf en smart
dat in een leven bestaat.
die soms uit het oog zijn
maar nooit uit het hart
die van zich laten horen
als het lot je leven tart.
die met een lach naar je kijken
altijd blij zijn je te zien
die je zwaktes kennen
toch het goede blijven zien.
die je het gevoel geven
ik kan de wereld aan
die een vaste bodem vormen
onder je teer bestaan.
(2019)
– Lieve lezers, ik wens jullie goede en veilige feestdagen en voor 2020 fijne mensen in jullie leven! –
Jouw glimlach brengt
mij warmte en goede hoop
ik beloof, ik zal het doorgeven
als ik een leven binnenloop.
Mijn glimlach maakt
van mij geen om- maar medestander
jij met driftig kind in de supermarkt
wij begrijpen elkander.
Mijn glimlach zorgt
dat jij, m’n zoon je geliefd voelt
ook in de waan van de dag
zoals ik dat heb bedoeld.
Mijn glimlach breekt
jouw gezicht open
terwijl wij, twee onbekenden
elkaar groetend voorbij lopen.
(oktober 2019)
Dwars door grenzen
gewoontes of cultuur
jong of oud
vreemdeling of buur.
Gedeelde ervaring
een vriendelijk gebaar
altijd valt er iets
te omarmen in elkaar.
Verbinding verlicht
jij hoort erbij
met je eigen rol
in deze maatschappij.
Verschillen zijn er
soms om te negeren.
Geen handdoek in de ring
geen ego’s die regeren.
Verbinding met jezelf
zwaktes en krachten
je eigenwaarde niet
te lang laten wachten.
Oorlog of verslaving
een haatbericht verzonden
zijn zo bezien een kwestie
van verkeerd verbonden.
(oktober 2019)
Dat er iets in haar schoot valt
waar jij zo naar verlangt.
En je toch blij voor haar bent
negeert dat jij zelden iets vangt.
Dat hij in z’n leven is aanbeland
waar jij graag zou willen zijn.
En je toch met hem meegeniet
ook al doet jouw omweg pijn.
Dat hij lyrisch over iets is
wat er voor jou nooit veel toe deed.
En je toch met aandacht luistert
zijn blijdschap nu compleet.
Dat zij uitblinkt in iets
wat jij al veel langer probeerde.
En je toch vanaf de zijlijn juicht
vergeet dat je het zelf begeerde.
(augustus 2019)
Oké, ze spelen misschien minder buiten
en vierkante ogen liggen op de loer.
Zoals onze ouders worstelden met de tv
zijn smartphones en games ons piekervoer.
Maar laten we niet vergeten dat het
de generaties vóór onze kinderen waren
die een wereld vol informatie creëerden
waarin zij een pad moeten ontwaren.
Verwijten als ‘toen wij vroeger klein waren…’
scheppen – ik kan het niet laten – afstand.
Maar als ik vraag: laat eens zo’n filmpje zien
nemen ze mij mee aan de hand.
Ze bestuderen aandachtig mijn reactie
als ik naar een drukke YouTuber kijk.
Vaker dan ik vooraf dacht, lach ik mee
en geven zij van blijdschap blijk.
Geregeld leg ik toch mijn normen op
van beweging, zon en buitenlucht.
Ik ben en blijf tenslotte hun moeder
voor hun welzijn waak ik geducht.
Het blijft zoeken naar die gouden combi
van gewoontes, nieuw en oud.
Keuzes die voor ons als zilver voelen
ervaren zij soms juist als goud.
(juli 2019)
De illustratie die ik graag bij dit artikel zou willen plaatsen, is een eenvoudige maar veelzeggende cartoon van Bill Mauldin (1921-2003). Het betreft één plaatje en het onderschrift luidt: ‘Iedere generatie heeft z’n twijfels over de jongere generatie’. Het werd ooit gepubliceerd in Life Magazine, januari 1950.
Ik mag de cartoon echter niet rechtstreeks weergeven op mijn blog vanwege auteursrecht. Wel mag ik een link geven naar de plek op internet waar ik de cartoon (weliswaar heel klein afgedrukt) heb gevonden: op de website van Forbes, bij het interessante artikel ‘Why do we always sell the next generation short’ (Waarom doen we de volgende generatie altijd tekort) van 8-1-2012 door Adam Thierer: https://www.forbes.com/sites/adamthierer/2012/01/08/why-do-we-always-sell-the-next-generation-short/#65ea0a3b2d75
Niemendalletjes 