Je beseft het soms pas
als het voorbij is.
We leefden het goud
ineens is het flink mis.
Mag ik terug naar gister
en mosteren over klein leed
alsof dat er werkelijk
ook maar een snars toe deed.
(4 februari 2020)
– Ter herinnering aan 4 februari 2011, de dag waarop we hoorden dat onze oudste zoon (destijds 7 jaar) kanker had –
– Opgedragen aan een ieder die ooit een dag beleefde waarop alles ingrijpend anders werd –
Als een spons zuig ik energie
van de mensen om me heen.
Voor mijn lieve baby zorgen
kan ik niet alleen.
’S ochtends is de dag een berg
die niet te beklimmen lijkt.
Zelfs mijn huis voelt anders
biedt nu geen geborgenheid.
Ik zou dolblij moeten zijn
want m’n kind is gezond.
Toch wijkt de brok in m’n keel
alleen even in de avond.
Als ik overal tekort schiet
en niets voelt echt meer fijn
dan hou ik dat niet vol.
Zal het leven ooit weer normaal zijn?
(beleefd in 2004 en 2006,
geschreven in 2018)
Een blik opzij naar
het zieke, kale kindje
in het bed naast dat van jou
Het is teveel om
mee te maken
ik zie het aan hem en jou
En toch vaak slechts
een stille traan
in plaats van schreeuwen
Een trillend handje
in plaats van boosheid
dappere haarloze leeuwen
En zelfs nog
lachen en spelen
tussen de ellende door
Pluk de dag
het is pijnlijk helder
ze doen het ons voor
(voorjaar 2011)
– Opgedragen aan alle kinderen en hun familie/vrienden die te maken hebben (gehad) met kinderkanker –
Foto: Een goede dag voor m’n oudste zoon tijdens z’n behandeling voor acute lymfatische leukemie van 2011-2013 (gelukkig met goede afloop).
Niemendalletjes 