Je bent helaas niet immuun
voor de tekenen van tijd
niet dat ik je rimpels hekel
ik wil je gewoon niet kwijt!
Je gaf me goed gereedschap
om het leven mee te leven
ik hoop het nog heel lang
samen met jou te beleven!
(2023)
– Ter gelegenheid van de 70e verjaardag van m’n lieve moeder –
M’n moeder en ik, najaar 1977.
Ja maar jij
doet niets dan snauwen en commentaar geven
kom dan zelf met een idee…
Ja maar jij
vindt alles wat ik zeg toch niet goed
mijn ideeën tellen bij voorbaat niet mee…
Onze zwaktes ruziën met elkaar
te midden van een isolatie
met het oog van de kinderen op ons
mengt ongemak met irritatie.
Uitgepraat loop jij naar boven
mijn boosheid en ik blijven achter
even later keer je terug
onze gezichten een tint zachter.
Je pakt mijn hand
zegt: ik wil dit niet
en trekt me tegen je aan
ik ook niet, fluister ik in je hals
goede intenties, zo vertrouwd
maken de ruzie ongedaan.
(november 2022)
Het voelt altijd als
te lang geleden
als ik een paar avonden zonder jou
in slaap ben gegleden.
Die woorden, knuffel en kus
tot het laatst bewaard
voltooien de dag
als een kers op de taart.
(oktober 2022)
Het zit ‘m niet in honderd kaarsjes
eten in een chique restaurant
mooie woorden, grote gebaren
een glinsterende diamant.
Maar in iets voor de ander doen
wat met liefde is omhuld
iets kleins doch onzelfzuchtigs zeggen
wat dat ene hart vervult.
Je moet het willen zien
en het is niet altijd gepland
het is de doodgewone dag
die de meeste romantiek kent.
(mei 2020)
Juist jij zou beter moeten weten
ken je me eigenlijk wel echt?
Hoe kun je dit nou zeggen, denken
of ken ik jou zo slecht?
Harde woorden vallen
pijnlijk om te incasseren.
We komen er niet uit
gaan over tot negeren.
Blikken die elkaar anders
aflezen, koesteren, kruisen
nu naar de vloer gericht
waar bittere gedachten huizen.
De eerste woede zakt
het effect van kilte treedt in.
Ik begin te twijfelen
heeft volhouden nog zin?
In jouw houding kruipt leegte
ook al ben je nog boos.
Trots beperkt onze woorden
de goede wil is broos.
Ik overdenk jouw logica
die vandaag niet de mijne is.
Had jij misschien een punt
had ik het toch een beetje mis?
Een voorzichtige toenadering
excuses voor een stukje twist.
Ik lees in je ogen
dat je mij ook mist.
Ego’s opzij, begrip erbij
omdat je samen verder moet.
Een stevige knuffel, een kus
we maken het weer goed.
De neuzen wijzen vooruit
ogen naar ogen gericht.
Wat haat ik het om jou te haten
gelukkig zien we het licht.
We zijn er nog wat stil van
moe van het verachten.
Hopelijk laat de volgende ruzie
nog lang op zich wachten.
(2018)
Je hebt ’t weer voor elkaar
ik ben gewillig gezwicht.
De serieuze blik moet wijken
voor een glimlach op m’n gezicht.
Alsof je bij mij een disbalans
van ernst / humor registreert.
Je timing en grappen
vallen zelden verkeerd.
Na een genade kwinkslag
kan ik het schateren niet verzaken.
En koester ik jouw vermogen
me aan het lachen te maken.
(augustus 2019)
Foto: Bij ons huwelijk in 2001 🙂
Maar waaróm hou je dan van me?
ze vroeg het voor de zoveelste keer.
Vandaag was hij erop voorbereid
woorden dwarrelden op haar neer.
Hij beschreef met verve haar karakter
complimenten werden uitgedeeld.
Dat ze een beter mens van hem maakte
haar ego ten volle gestreeld.
En toch… ging er iets verloren
in zijn weldoordachte loflied.
Dat wat ze zag, voelde in zijn blik
beschreven zelfs de mooiste woorden niet.
Ze bedankte hem oprecht
maar vroeg hem haar te beloven
zijn liefde nooit meer uit te leggen
ze zou hem voortaan geloven op zijn blauwe ogen.
(juli 2019)
Er was eens een goudsmid
al jaren verliefd op zijn collega.
Zijn verlegenheid weerhield hem
haar te vragen als zijn eega.
Tot zij op een dag wat
bij zijn werkplek rondhing.
Hij plaatste net trefzeker
diamanten in een gouden ring.
Toen zij voorover boog, iets pakte
werd hij door verlangen overmand.
Zag twee hemelse welvingen
de ring viel over de rand.
Zij merkte niets, draaide zich om
de winkelbel sloeg aan.
Op z’n knieën zocht hij
de ring kon niet ver zijn gegaan.
Gelukkig, daar vond hij hem
precies onder de tafelrand.
Hij keek of er niets miste,
bestudeerde de ring op zijn hand.
Het lot werkte zomaar mee
de dame draaide zich een slag.
Zag hem daar zo voor zich
op één knie, ring in de aanslag.
Hij voelde haar blik, keek op,
ze slaakte een kleine gil.
O, ik dacht dat je het nooit zou vragen
ja, ik wil!!
Ze zeeg voor hem neer,
omhelsde hem met hart en ziel.
Geluk borrelde in hem op,
waarna de ring nogmaals viel.
(2018)
Heb je het al gehoord?
X en Y gaan uit elkaar!
De schik slaat me om het hart
zij vormden toch een gelukkig paar?
Ik stel mezelf gerust
zij zijn vast anders dan wij.
Bij het idee van een scheiding
draait m’n maag zich om in mij…
Ik wil niet een paar hoofdstukken
maar jouw hele boek zijn!
Ook al is het dan geen sprookje
we hebben het samen toch fijn?
Sorry for blaming you
zingt een zangeres.
Ons geluk niet ophangen aan jou
ik beloof, ik doe m’n best!
En als jij in de waan van de dag
van me wegdrijft over de baren
dan haal ik je terug en zeg
dit bootje is om samen in te varen!
(oktober 2018)
In haar dagdromen
veroverde ze hem
met gedurfde, grappige woorden
of als heldin van de dag
In het echte leven
presteerde ze slechts
een schijnbaar onverschillig ‘hoi’
of een tomaatrode glimlach
(mei 2018)
Niemendalletjes 