Oké, ze spelen misschien minder buiten
en vierkante ogen liggen op de loer.
Zoals onze ouders worstelden met de tv
zijn smartphones en games ons piekervoer.
Maar laten we niet vergeten dat het
de generaties vóór onze kinderen waren
die een wereld vol informatie creëerden
waarin zij een pad moeten ontwaren.
Verwijten als ‘toen wij vroeger klein waren…’
scheppen – ik kan het niet laten – afstand.
Maar als ik vraag: laat eens zo’n filmpje zien
nemen ze mij mee aan de hand.
Ze bestuderen aandachtig mijn reactie
als ik naar een drukke YouTuber kijk.
Vaker dan ik vooraf dacht, lach ik mee
en geven zij van blijdschap blijk.
Geregeld leg ik toch mijn normen op
van beweging, zon en buitenlucht.
Ik ben en blijf tenslotte hun moeder
voor hun welzijn waak ik geducht.
Het blijft zoeken naar die gouden combi
van gewoontes, nieuw en oud.
Keuzes die voor ons als zilver voelen
ervaren zij soms juist als goud.
(juli 2019)
De illustratie die ik graag bij dit artikel zou willen plaatsen, is een eenvoudige maar veelzeggende cartoon van Bill Mauldin (1921-2003). Het betreft één plaatje en het onderschrift luidt: ‘Iedere generatie heeft z’n twijfels over de jongere generatie’. Het werd ooit gepubliceerd in Life Magazine, januari 1950.
Ik mag de cartoon echter niet rechtstreeks weergeven op mijn blog vanwege auteursrecht. Wel mag ik een link geven naar de plek op internet waar ik de cartoon (weliswaar heel klein afgedrukt) heb gevonden: op de website van Forbes, bij het interessante artikel ‘Why do we always sell the next generation short’ (Waarom doen we de volgende generatie altijd tekort) van 8-1-2012 door Adam Thierer: https://www.forbes.com/sites/adamthierer/2012/01/08/why-do-we-always-sell-the-next-generation-short/#65ea0a3b2d75
Niemendalletjes 