Onzekerheid

Zijn onzekerheden
biechtte hij pas op
nadat hij was geslaagd
in het leven
zoals dat hij vond
dat hij eigenlijk niks kon
dat durfde hij toen
wel toe te geven.

Tot die tijd gaf hij
van zelftwijfel geen blijk
want iemand zou maar zeggen
verhip, hij heeft gelijk!

(juli 2022)

2022-Onzekerheid-foto2

Ja, ik ben een dichter! Met het plaatsen van m’n 150e gedichtje durf ik dat definitief hardop te zeggen 🙂
In het begin was ik daar niet zo zeker van. Ik had nooit zoveel met gedichten en wie weet zou de inspiratie snel opdrogen. Dat blijkt niet het geval.
In de toekomst ga ik onderzoeken of er een uitgever is die belang stelt in mijn gedichten (tips zijn welkom!) of dat ik zelf een leuke bundel ga uitgeven.
Ook wil ik een ieder bedanken die mijn gedichten leest en/of erop reageert. Dat betekent elke keer weer veel voor me. Of m’n gedichten in de toekomst nou wel of niet de aandacht van een groter publiek zullen trekken; de reacties van familie en vrienden blijven dierbaar!

Klimaat dilemma

Ik gun jou de wereld
net als mezelf
dat je onbeperkt mag genieten
dat spreekt vanzelf.

Maat wat als de wereld
aan genot ten onder gaat?
Omdat vliegen of consumeren
voor verwoesting staat?

Mijn eigen klimaatafdruk
is ook niet nul komma nul
de redenen die ik oplepel
zijn feitelijk flauwekul.

Moet ik alleen jouw groene daden zien
slechts mezelf beperkingen opleggen?
Of mag ik wat vinden van jouw keuzes
en mag jij wat van de mijne zeggen?

(mei 2022)

– Een link naar dit gedicht werd op 8 juni 2022 gedeeld op de Facebookpagina van GroenLinks Hoogeveen –

2022-Klimaat dilemma-foto2

Corona effect

Ik ben zo iemand die vooraf
alle risico’s en gevaren ziet
eerst denkt en dan pas doet
uit angst voor mogelijk verdriet.

Corona schepte daar nog bovenop
een constante waakzaamheid
voor nabijheid en hygiëne
door lastig maar nodig beleid.

Langzaam probeer ik terug te veren
naar een staat van evenwicht
beren zullen er altijd wel zijn
als de pandemie nou maar zwicht.

(september 2021)

Fotobijschrift: Zal er ooit weer een tijd komen waarin we bij het woord corona denken aan een krans van licht rond een zonsverduistering in plaats van aan COVID-19?

Ernstig

Soms krijgt de ernst
de overhand in mijn leven
lijkt simpelweg genieten
me even niet gegeven.

Hoe doen mensen dat toch
enkel bezig met hun eigen leven
ik tors de wereld op m’n schouders
het leed van zovelen naar m’n hart gedreven.

(augustus 2020) 

2020-Ernstig-foto

Opruimen

Jarenlang lagen jullie veilig op zolder
wilde ik stof en keus vermijden.
Nu glijden jullie door m’n handen
en voel ik; dat waren nog eens tijden!

Een half leven komt voorbij in
schoolschriftjes, werkstukken, rapporten.
Flink snoeien was de bedoeling
maar hoe kan ik lief en leed inkorten?

Zou ik dit later met plezier bekijken
de briefjes lezen, de weemoed opsnuiven?
Of laat ik m’n kinderen een berg na
blijf ik het voor me uitschuiven?

Word je hier nou echt blij van?
ik hoor het Marie Kondo vragen.
Ja, van de herinneringen wel
de hoeveelheid kan me minder behagen.

Ik maak stapels, herschik en peins
ga vertederd de nostalgie door.
Toch gaat de helft bij het oud papier
ik zeg weifelend: goed gedaan hoor.

Er kan vast nog wel meer weg
denk ik eerlijk gezegd te weten.
Voorlopig laat ik jullie op zolder vrij
zodat ik weer rustig kan vergeten.

(juni 2020)


-Dit is m’n 100e gedichtje al weer! Wie had dat gedacht? Ik niet. Wordt vervolgd 😊-

2020-Opruimen-foto

Duizend doden

Soms sterf ik duizend doden
denkend aan wat kan gebeuren
het gevaar dat op jullie loert
ik zie mezelf al eeuwig treuren.

Racende auto’s, appende chauffeurs
appel in het verkeerde keelgat.
Eén verkeerde stap op de trap
domweg struikelen over een kat.

Mazelen of meningokokken
voedsel met een enge bacterie.
Fietsen tegen een opstaande steen
of ziek door een mysterie.

En dat ik jullie dan zie sterven
van alles tevergeefs probeer.
Lijdzame jaren, luttele minuten
en dan zijn jullie er niet meer…

Oké… adem in en vooral weer uit
gedachten over een andere boeg.
Pluk de dag en stop hiermee
zo is het wel weer genoeg.

(september 2019)

2020-Duizend doden-foto

Los eindje

Ergens in mijn hoofd
bungelt nog per gratie
aan een draadje wat informatie.

Ik hoorde, zag of las iets
achteraf bleek het relevant
terwijl ik vertoefde in niemandsland.

Ik deed twee dingen tegelijk
of lette niet goed op
gaf mezelf al op m’n kop.

Nu ben ik de rode draad
van dat draadje kwijt
controle hervinden kost tijd.

Ik zoek na, vraag rond
hoe fanatiek ik ook mik
vind noppes of een verdwaasde blik.

Uiteindelijk geef ik op
laat m’n schouders zakken
zit geërgerd neer bij de pakken.

Het komt vast terug
wat in nevelen is gehuld
moet ik overlaten aan geduld…

Maar echt, ik HAAT dit
en twijfel beschroomd
ik heb het toch verdorie niet gedroomd?!

(april 2019)

2019-Los eindje-foto

Slapeloze nacht

Het gaat goed met me
geloof me, echt waar!
Maar zo af en toe
vallen de nachten me zwaar.

Blunders, keuzes, gesprekken
passeren malend de revue.
Ik vermaan mezelf herhaaldelijk
moet dit echt NU?!

Met de eerste zonnestralen
wordt het lichter in mijn hoofd.
Kan ik dat zware afschudden
makkelijker dan geloofd.

Waarom lag ik zo te woelen
verbaasd bekijk ik de nacht.
Haast niet voor te stellen
hoe moeilijk ik wel dacht.

(maart 2018)

2018-Slapeloze nacht-foto

Schoolreisjes

O jeetje, als in vredesnaam maar niet
de achtbaan op de kop blijft staan,
hij over de rand bij de beren hangt,
‘de vrije val’ zijn buik vol snoep op tilt doet slaan.

Dat hij juffen en vriendjes uit het oog verliest,
moederziel alleen gaat lopen dwalen,
wordt meegelokt door een listig persoon,
je hoort soms van die verhalen…

Wat zeg je daar m’n kind?
Ben je zenuwachtig voor morgen?
Ach joh, het wordt vast een heeeele leuke dag,
maak je nou maar geen zorgen!

(juli 2018)

– Dit gedicht is opgenomen in de bundel ‘Lentezoet gedichtenwedstrijd – de 50 jury favorieten’, uitgegeven in december 2018 – 

2018-Schoolreisjes-foto3