Mam…
ik moet nog wat vertellen, of
ik ben nog wat belangrijks vergeten, of
ik moet de katten nog knuffelen, of
ik wilde al zooo lang iets weten!

Het is dat ongekende talent
waarmee ze royaal zijn uitgerust;
bedtijd zo lang mogelijk uitstellen
terwijl hun ouders zijn uitgeblust.

Geduld gaat langzaam onder
als de zon aan de lucht
ik kap af, spoor aan, mopper,
sus gekibbel en zucht…

Eindelijk voeten op de trap
terugkeer van de verlangde rust
opeens is er berouw, dat ik ze zo
ongeduldig welterusten heb gekust.

Ik voel de liefde opborrelen
wil afsluiten zoals het hoort
klop bij hen aan en zeg ‘sorry’
‘o, niks gemerkt hoor’ is het antwoord.

Opgelucht wens ik welterusten
dan dient zich een ander perspectief;
zou mijn gemopper al zo normaal zijn
nemen ze het allang voor lief…?

(mei 2020)

-Dit gedicht werd gedeeld op de Facebookpagina van Centrum voor Jeugd en Gezin De Wolden Hoogeveen op 4 juni 2020-

Peinzend sta ik stil
voor jouw kamerdeur.
Zal ik er wat van zeggen
of ben ik dan een zeur?

Volgens jou zou muziek
je concentratie schenken.
Kun je jezelf werkelijk
nog wel horen denken?

En is dat constante geluid
voor je gehoor echt comfortabel?
Zo te horen is het volume
vandaag nog acceptabel…

Voor nu blaas ik de aftocht
loop swingend naar beneden.
Over jouw muzieksmaak
ben ik in elk geval tevreden.

(maart 2020)

De stilte heeft nog bezit
van ons huis zondagochtend vroeg.
Katten sluipen op kousenvoetjes
hun ogen zeggen genoeg.

Ik onderbreek de stilte alleen
voor het schuiven van een stoel
het langzaam kauwen van brood
of een ander hoogst noodzakelijk doel.

Ik moet niet denken aan de radio
elk fijn liedje is me nu te min.
Een vroege vogel fluit buiten
de auto’s hebben nog geen zin.

Toch besef ik maar al te goed
dat de stilte me zo kan plezieren
omdat ik straks met liefde
jullie komst en kabaal mag vieren.

(augustus 2019)

Van juffen en meesters
naar meneren en mevrouwen
je ziet je nieuwe school tegemoet
met spanning en vertrouwen.

Zoals bij elke mijlpaal
juich ik je toe met blije lach
destijds bij je eerste stapjes
straks bij je laatste schooldag.

Aan elke kilo blijdschap
hangt een grammetje weemoed
ik val je er liever niet mee lastig
want ik weet, zo is het goed.

Om wat was en nooit meer terugkomt
en hoe snel het is gegaan
valt soms achter mijn zonnebril
een stiekeme traan.

(Juni 2019)

Foto: M’n jongste zoon, twaalf jaar geleden. Waar blijft de tijd…