Wallen willen niet
gestreken worden
wangen volharden
in vuur en vlam
haren veinzen geen
model te kennen
gelaatstrekken ontvouwen
stellig stram.
Alleen ogen en mond
maken zich geen zorgen
overbluffen de rest
met een vrolijk ‘Goedemorgen!’
(maart 2021)
Ik liep altijd uit de pas
of er hopeloos achteraan.
Nu is het met mijn gebrek
aan modegevoel gedaan.
Uit is ‘shop till you drop’
het klimaat wil deze kledingcode:
koop minder en draag het af!
Zo raak ik eindelijk in de mode…
(december 2019)
-Dit gedicht werd geplaatst in het tijdschrift ‘Genoeg’, in de lezersrubriek van het zomernummer van 2020. Het maakte deel uit van een reactie op het artikel ‘Modebewust’ dat verscheen in het winternummer van 2019/2020.-
– P.s. De oplettende lezer heeft het wellicht gezien: het adres van mijn gedichtenblog is veranderd in http://www.niemendalletjes.blog. Ik ben overgegaan naar een betaalde site binnen WordPress, met een eigen domeinnaam. Dus geen reclame meer!
De lezers die mijn oude website via mail volgden, zijn automatisch volger van de nieuwe website geworden. Wie het oude adres intikt op de adresbalk van een internetbrowser (www.niemendalletje.wordpress.com) wordt vanzelf doorgestuurd naar de nieuwe site.
Na lang wikken en wegen over een eventuele andere naam heb ik toch besloten om de oude naam aan te houden; wel in het meervoud (Niemendalletjes i.p.v. Niemendalletje). De s wilde ik er eigenlijk vanaf het begin al achter, maar die naam was bij de gratis websites van WordPress al bezet 😉
Wederom veel leesplezier gewenst! –
Ik herken haar eerst niet
tegenover me in de trein.
Ze draagt een grote zonnebril
kijkt of ze ergens anders wil zijn.
Dan groet ze me, begint te praten
ik kijk haar verbaasd aan.
Ze zegt: ja sorry, ik zie er niet uit
was te laat, heb geen make up op gedaan.
Ze doet eindelijk haar zonnebril af
ik hou m’n adem in, een kort moment.
Ik voel me lelijk en naakt, zegt ze
ik frons, vist ze naar een compliment?
Haar gezicht vormt zo’n prachtig geheel
het is zacht en stralend tegelijk.
Ogen en mond spreken voor zich
als een fascinerend schilderij.
Ik zeg nog verbijsterd voor ze uitstapt
ik vind je mooier zonder make up.
Maar ik zie dat ze me niet gelooft
ze vertrouwt al jaren op haar opsmuk.
Ze had gelijk, mijn woorden
beschreven maar de halve waarheid.
Ik zat zojuist tegenover
een natuurlijke schoonheid.
(april 2019)
Waar komen ze toch vandaan
lijntjes, vlekjes, van alles op mijn huid.
Alsof mijn lichaam wil benadrukken
het hoofdstuk ‘Jeugd’ is uit!
Maar eigenlijk is oud worden
een heel voornaam ding.
Ik doop al die oneffenheden
gewoon om tot versiering!
(30-9-2018)
Hij was op slag verliefd
vond haar te mooi om waar te zijn.
Zij kon alleen maar denken
ik moet weer nodig aan de lijn!
Haar grapjes en haar lach
hij was de koning te rijk.
Alsof hij uit en thuis was
hij voelde alles tegelijk.
Zij bekeek zichzelf en zag
alleen haar ongewenste kilo’s maar.
Zo’n leuke man als hij
vond vast snel een mooier exemplaar.
Zijn hofmakerij werd overstemd
door haar innerlijk kabaal.
Hij kon het niet winnen
van het schoonheidsideaal.
(27-5-2018)
– Dit gedicht behaalde de 11e plek (democratisch deel) bij de Schrijverspodiumprijs, september 2018, 9e editie –
Niemendalletjes 