Aan of uit, dat was alles wat je vroeger
met de eerste apparaten kon
bedoeld om het leven makkelijker te maken
zowel producent als klant won.
Nu moet je handleidingen uitpluizen,
updaten, upgraden, beveiligen, wachtwoorden beheren, een cursus volgen…
de digitale zweep knalt
eenvoud lijkt te zijn verzwolgen.
Wie z’n best niet doet de brij te blijven bevatten
eigen schuld, krijgt het te verduren
maar moeten we niet eigenlijk
de producenten terug naar de tekentafel sturen?
(januari 2023)
Met een swipe over m’n telefoon
opent de wereld zich voor m’n ogen
m’n hersens slurpen de prikkels gretig
of zou het een onsje minder mogen?
Ik lach, huil, verwonder en vrees
meer dan ooit tevoren
is het een geschenk voor m’n geest
of moet ik me minder laten storen?
Hoeveel tijd wil ik online besteden
de tijd vliegt soms zomaar voorbij
ik heb nog geen succesformule
voor wat het beste past bij mij.
(oktober 2020)
– Eergisteren zette ik een app op m’n telefoon die registreert hoe vaak en hoe lang je je telefoon op een dag gebruikt. Je kunt ook precies zien welke apps je hebt gebruikt; google, whats app, facebook, netflix, mail, etc.
Ik dacht dat het bij mij wel mee zou vallen, maar dat viel tegen. Al die kleine beetjes bij elkaar opgeteld nemen soms zomaar 3,5 uur op een dag in beslag… Oef, best een eye opener…
Het is wat met dat telefoongebruik en al die online mogelijkheden. Ik zag dat ik hier twee jaar geleden al dit gedichtje over schreef. Blijkbaar houdt het zoeken naar de juiste balans me nog steeds bezig. –
wat hoor ik, wilt u iets afdrukken mevrouwtje?
jahaa, maar dat gaat zomaar niet!
nee nee, ik ben geen suf en slaafs apparaat
ik zal het simpel uitleggen zodat u het ook inziet!
heeft u bijvoorbeeld wel gelet op het inktniveau
dat wordt door mij uitermate nauwgezet gemeten!
bij driekwart vol doe ik vast een rood lampje aan
dan kunt u nooit zeggen: ik heb het niet geweten!
en dan het papier, dat komt heel precies
u doet het er zelden op de millimeter recht in!
tja, dan hou ik de velletjes binnenin stevig vast
het is me nou eenmaal niet naar de zin!
ik show u ook een knap staaltje technologie
het is tijd voor de nieuwste software update!
kijk wat een riant menu met wel 88 keuzes
ik vermoed dat u daarin de weg niet weet!
uw rode hoofd en schuttingtaal staan mij tegen
denk maar niet dat ik ook maar één A4’tje zal produceren!
en dat terwijl er nog zoveel te vertellen valt
u weet mij overduidelijk niet naar waarde te appreciëren!
(september 2022)
Ik laat me teveel meeslepen
door de waan van de dag
peins over wat iemand zei
of wat ik op facebook zag.
Doelmatigheid ontbreekt
in alles wat ik doe.
Onrust neemt me over
al voel ik me hondsmoe.
Voor de zoveelste keer
pak ik m’n telefoon erbij.
Geërgerd leg ik hem weg
waarom laat ik mezelf niet vrij?
Ik snak naar concentratie
rust in lijf en leden
wend me tenslotte tot jou
wegens succes in het verleden.
neem me mee
bevrijd me
leid me af
verleid me
verbijster me
leer me
laat me dromen
bekeer me
begrijp me
bezet me
vul me aan
reset me
(maart 2020)
Oké, ze spelen misschien minder buiten
en vierkante ogen liggen op de loer.
Zoals onze ouders worstelden met de tv
zijn smartphones en games ons piekervoer.
Maar laten we niet vergeten dat het
de generaties vóór onze kinderen waren
die een wereld vol informatie creëerden
waarin zij een pad moeten ontwaren.
Verwijten als ‘toen wij vroeger klein waren…’
scheppen – ik kan het niet laten – afstand.
Maar als ik vraag: laat eens zo’n filmpje zien
nemen ze mij mee aan de hand.
Ze bestuderen aandachtig mijn reactie
als ik naar een drukke YouTuber kijk.
Vaker dan ik vooraf dacht, lach ik mee
en geven zij van blijdschap blijk.
Geregeld leg ik toch mijn normen op
van beweging, zon en buitenlucht.
Ik ben en blijf tenslotte hun moeder
voor hun welzijn waak ik geducht.
Het blijft zoeken naar die gouden combi
van gewoontes, nieuw en oud.
Keuzes die voor ons als zilver voelen
ervaren zij soms juist als goud.
(juli 2019)
De illustratie die ik graag bij dit artikel zou willen plaatsen, is een eenvoudige maar veelzeggende cartoon van Bill Mauldin (1921-2003). Het betreft één plaatje en het onderschrift luidt: ‘Iedere generatie heeft z’n twijfels over de jongere generatie’. Het werd ooit gepubliceerd in Life Magazine, januari 1950.
Ik mag de cartoon echter niet rechtstreeks weergeven op mijn blog vanwege auteursrecht. Wel mag ik een link geven naar de plek op internet waar ik de cartoon (weliswaar heel klein afgedrukt) heb gevonden: op de website van Forbes, bij het interessante artikel ‘Why do we always sell the next generation short’ (Waarom doen we de volgende generatie altijd tekort) van 8-1-2012 door Adam Thierer: https://www.forbes.com/sites/adamthierer/2012/01/08/why-do-we-always-sell-the-next-generation-short/#65ea0a3b2d75
Had je spijt van wat je schreef
dan komt WhatsApp je tegemoet.
Je bericht wordt in een tel verwijderd
waarmee wat je schreef er niet meer toe doet.
Maar WhatsApp, begrijp dan toch
wat dit met mij als ontvanger doet!
‘Dit bericht is verwijderd’
maar wat was er dan niet goed?
Zaten er spelfouten in de zin?
Was het bericht voor een ander bedoeld?
Durfde iemand me de waarheid te zeggen
maar ontbrak opeens de moed?
Wilde de afzender even lekker klagen
maar schaamde zich waarachtig?
‘Dit bericht is verwijderd’
het is gekmakend raadselachtig!
(27-8-18)
Schaamtevol en boos
kijkt zoonlief me aan.
Met tablets en computers
is het even gedaan.
Het valt niet mee
je er niet in te verliezen.
Nu heeft hij even
niets meer te kiezen.
Ga naar buiten, zeg ik
je hoeft je niet te vervelen.
Ik verhaal over vroeger
boompje klimmen, verstoppertje, samen spelen.
Hij rolt met z’n ogen
en vertrekt met een mok.
Vervolgens typ ik dit gedicht
gezeten achter m’n laptop…
(winter 2017)
Niemendalletjes 