Elk najaar verlang ik
naar een winterwonderland
maar als de vlokken vallen
krijg ik al snel ‘t land.
Spieren trekken samen
huid huivert onder nul
zelfs binnen, hoe het kan
ik heb geen flauw benul.
M’n dagelijkse gewoonte
van fietstocht of wandeling
voelt als expeditie
en barbaarse handeling.
Ik geniet echt wel
van winterse taferelen
bewonder de foto’s
van de actieve zovelen.
Ik aanschouw de winterpret
van onder een warme deken
als de dooi intreedt
geef me dan een teken.
Het is de ijzige kou
die de vlokken vergezelt
waardoor winters behagen
als sneeuw voor de zon smelt.
(februari 2021)
Niemendalletjes 