Zal er ooit een tijd komen
dat we met spijt terugdenken
aan wat we verspilden, onderwaardeerden
wat vanzelfsprekendheid ons leek te schenken?
De schappen van de supermarkt
niet langer rijkelijk gevuld
onze huizen niet standaard
met warmte en licht gevuld.
Onmisbare medicijnen
domweg niet voor handen
op weg naar familie of vrienden
bij een lege pomp stranden.
Of wellicht van huis en haard
door ramp of mens verdreven
zonder voedsel, kleding, onderdak
simpelweg moeten overleven.
Redden we ons dan wel
met van niets iets maken?
Hoe hard zal de heimwee
naar anno nu ons raken?
(januari 2020)
–Hoewel ik geen doemdenker ben, heb ik wel zorgen over wat er om ons heen gebeurt. Zowel in eigen land als in de rest van de wereld. Dit gedichtje vat wat van die zorgen samen. Ik schreef het al in 2020, maar het voelt nu nog actueler–
Niemendalletjes 