Hij was het vast van plan
lopend in de koele branding
hier houdt alles op
viel een zachte landing.
Neem me mee, smeekte hij
naar eeuwige vergetelheid
een bestaan zonder leed
geen besef van tijd.
Toen het eerste longblaasje
het water in zich voelde
deed zijn lichaam dat
waar leven op doelde.
Hij worstelde en kwam boven
tot het uiterste getergd
hoe kan zelfs dit nou
teveel hebben gevergd.
Van visser tot olietanker
de zee schonk hen een graf
van zijn nietig leven
wilde zij niet af.
Druipend van het water
verliet hij de kust
de zee drong aan te zoeken
naar vergane levenslust.
(juni 2021)
– Dit gedicht stuurde ik in voor de 18e editie van de Schrijverspodiumprijs (mei ’22). Het eindigde op een gedeelde 3e plek in het redactionele deel en een gedeelde 12e plek in het democratische deel –
Niemendalletjes 