Echtelijke ruzie

Juist jij zou beter moeten weten
ken je me eigenlijk wel echt?
Hoe kun je dit nou zeggen, denken
of ken ik jou zo slecht?

Harde woorden vallen
pijnlijk om te incasseren.
We komen er niet uit
gaan over tot negeren.

Blikken die elkaar anders
aflezen, koesteren, kruisen
nu naar de vloer gericht
waar bittere gedachten huizen.

De eerste woede zakt
het effect van kilte treedt in.
Ik begin te twijfelen
heeft volhouden nog zin?

In jouw houding kruipt leegte
ook al ben je nog boos.
Trots beperkt onze woorden
de goede wil is broos.

Ik overdenk jouw logica
die vandaag niet de mijne is.
Had jij misschien een punt
had ik het toch een beetje mis?

Een voorzichtige toenadering
excuses voor een stukje twist.
Ik lees in je ogen
dat je mij ook mist.

Ego’s opzij, begrip erbij
omdat je samen verder moet.
Een stevige knuffel, een kus
we maken het weer goed.

De neuzen wijzen vooruit
ogen naar ogen gericht.
Wat haat ik het om jou te haten
gelukkig zien we het licht.

We zijn er nog wat stil van
moe van het verachten.
Hopelijk laat de volgende ruzie
nog lang op zich wachten.

(2018)