De treindeuren openen
meteen tot in m’n ooghoeken
die ondertoon van geur, geluid
en zovelen die een weg zoeken.
Kijken, kijken naar mensen
aan verwondering een overload
ik op mijn beurt bekeken
anonimiteit m’n deelgenoot.
Niets lijkt hier meer raar
niets lijkt hier meer gewoon
toch ook huiselijke wijkjes
met elk hun eigen toon.
Dan weer naar huis
bij Zwolle is het gedaan
praatjes vullen geen gaatjes
en doe maar kalm aan.
Nog steeds mensen
maar nu groeten ze elkaar
m’n zintuigen ademen
bemerken elk klein gebaar.
Geliefden en gewoonte
ik kom eraan, dankjewel stad
voor een sprankelende dag
die gelukkig ook een einde had.
(2018)
Niemendalletjes 