Vannacht droomde ik over oma A
die woont nu in een verzorgingstehuis.
Maar vannacht waren we in mijn jeugd
in een oud vertrouwd huis.
Ze zou net gaan verhuizen
wij mochten wat spullen uitkiezen.
Ze was zichzelf zoals ze dat lang was
had nog veel te verliezen.
“Neem die grote schaal maar niet”
zei ze, zoals altijd praktisch en loyaal.
“Die is zo groot en lastig op te ruimen”
dus koos ik een kleinere schaal.
Zonlicht viel op haar volle krullen
ze kon me zien als ze me zag.
Zorgeloos en vrolijk keek ik haar aan
nog geen weemoed in mijn glimlach.
Tegen mijn broer zei ze dat ze het schrijven zo miste
toen was de droom plots klaar.
Ik denk niet dat dat in het echt zo is
toch schrijf ik dit maar voor haar.
(27-7-2018)
Niemendalletjes 