Pols

Je weet de laatste tijd zo goed
hoe anderen moeten leven.
Aarzelt niet hun keuzes
een sneer na te geven.

In jouw eigen leven
sijpelt steeds meer chaos.
De balans langzaam gegijzeld
je dwaalt in je eigen bos.

Met welke woorden word ik
achter mijn rug om bedeeld?
Moet ik wel energie steken
in iemand die zo hard oordeelt?

Dan zie ik, een paar tellen maar
je pols onder je mouw vandaan.
Hij is dun, wit, trilt even
voor je verder kunt gaan.

Ik hoor je woorden niet
ontroering, compassie vloeit.
Je bent ook maar een mens
die met gegeven riemen roeit.

Als ik slecht in m’n vel zit
ben ik ook niet op m’n best.
Je verdient nu mijn medeleven
geen stille vriendschapstest.

Je ratelt nog steeds door
hebt denk ik niets gemerkt.
Ik voel me wat lichter
door begrip voor jou en mij gesterkt.

(april 2019)

-Dit gedicht is geplaatst in de gedichtenbundel ‘Gezien – Gedichten rondom geliefd zijn & verbondenheid’ (2020), voortkomend uit de jaarlijkse gedichtenwedstrijd van Stichting UItJeErvaring-